سابقه و هدف: داروی کابرگولین آگونیست دوپامینرژیکی قوی مشتق شده از قارچ ارگوت است که با وجود اهمیت آن در درمان برخی اختلالات مثل هیپرپرولاکتینمیا، دارای اثرات جانبی مهمی بر محورهای آندوکرینی بدن است. هدف از تحقیق حاضر، تعیین اثرات کابرگولین بر غلظت سرمی هورمون های تری یدوتیرونین (T3)، تیروکسین (T4) و هورمون محرکه تیروئیدی (HST) در موش صحرایی نر بالغ بود.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، از 40 سرموش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار استفاده شد که به پنج گروه هشت تایی تقسیم شدند. دارو به صورت زیر پوستی و برای یک دوره زمانی 14روزه تجویز شد. گروه های تجربی به ترتیب 0.1، 0.5 و 1 میلی گرم بر کیلوگرم دارو دریافت کردند. گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکرد و گروه شاهد فقط آب مقطر دریافت نمود. از کلیه گروه ها در پایان روز چهاردهم نمونه های خونی تهیه شد و غلظت هورمون T4، T3 و SHT با استفاده از روش رادیوایمونواسی (RIA) اندازه گیری شد. یافته های گروه های تجربی و کنترل با استفاده از آزمون ANOVA و تست Tukey مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: غلظت سرمی هورمون های HST و T4 به دنبال دریافت مقادیر مختلف کابرگولین نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشت (P<0.05). غلظت هورمون T3 درگروه دریافت کننده حداقل دارو ( (0.1 mg/kgدارو، افزایش معنی داری نسبت به گروه کنترل نشان داد.نتیجه گیری: احتمالا داروی کابرگولین از طریق تحریک گیرنده های D2 دوپامینرژیکی موجود در سلول های تیروتروپ باعث کاهش آزادشدن HST و به دنبال آن T4 و اختلال در فعالیت محور هیپوفیز تیروئید می شود. همچنین با توجه به افزایش هورمون T3 در مقدار حداقل دارو، احتمالا کابرگولین در مقادیر مختلف می تواند اثرات فیزیولوژیکی متفاوتی از خود برجای بگذارد و باعث تغییر در فعالیت این محور شود.

زمینه و هدف: اسپیرونولاکتون به عنوان یک داروی دیورتیک و آنتاگونیست آلدوسترون در درمان فشار خون بالا، اختلالات کبدی، کلیوی و قلبی و همچنین پرمویی در زنان مصرف می گردد. از اثرات جانبی این دارو، کاهش میل جنسی و اختلال در قاعدگی گزارش شده است. با توجه به عدم بررسی اثرات اسپیرونولاکتون روی هورمون های محور هیپوفیز ـ گنادها، این تحقیق با هدف بررسی اثرات احتمالی این دارو بر هورمون های این محور انجام گرفت.روش بررسی: پژوهش حاضر روی پنج گروه موش صحرایی بالغ، هر گروه شامل نه سر موش انجام شد. گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکردند. گروه شم حلال داروی اسپیرونولاکتون (سرم فیزیولوژی) و گروه های تیمار 1 تا 3 به ترتیب غلظت های 25 و 50 و  100mg/kgBwاسپیرونولاکتون را به صورت دهانی ـ حلقی (خوراکی) و به مدت 14 روز دریافت کردند. پس از طی این مدت هورمون هایLH, FSH ، استروژن و پروژسترون به روش رادیوایمونواسی  (RIA)مورد سنجش قرار گرفت و نتایج حاصل بین گروه کنترل و سایر گروهها مورد مقایسه قرار گرفت. P<0.05 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد. نتایج: میانگین غلظت هورمون FSH در گروه های تیمار 1 تا 3 و گروه های شم و کنترل (به صورت M±SEM) به ترتیب 0.11±0.01، 0.14±0.02، 0.38±0.06، 0.16±0.02 و 0.18±0.03 بود که فقط در گروه تیمار 3 افزایش معنی داری را نسبت به گروه کنترل نشان داد. مقدار هورمون LH نیز به ترتیب 0.13±0.01، 0.19±0.02، 0.14±0.02، 0.13±0.02 و 0.12±0.02 بود که فقط در دوز 50mg/kg B.W. نسبت به گروه کنترل تغییرات معنی داری دیده شد. کلیه مقادیر LH, FSH  بر حسب mIU/mL می باشد. مقادیر هورمون است روژن بر حسب pg/mL به ترتیب 99.9±21.03، 143.7±22.5، 139.1±32.01، 131.9±32.04 و 125.2±46.37 و همچنین مقادیر هورمون پروژسترون بر حسبpMol/mL  به ترتیب 100.2±24.9، 72.6±15.09، 79.4±19.7، 62.1±26.02 و 66.5±27.6 بود که در هیچ یک از گروه های تجربی و شم نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشانگر تاثیر معنی دار و وابسته به دوز داروی اسپیرونولاکتون بر هورمون های LH وFSH  می باشد. همچنین بیانگر این است که این دارو تاثیری بر غلظت هورمون های جنسی ندارد و بنابراین مصرف آن باعث اختلالات هورمونی نمی گردد.

زمینه و هدف: گرسنگی سبب تغییر در سطوح پلاسمایی هورمون های هیپوفیزی از جمله گنادوتروپین ها و هورمون رشد می گردد. با توجه به پیچیدگی دو محور هیپوتالاموس - هیپوفیز - گناد و محور هورمون رشد و نتایج متناقضی که در خصوص تغییرات هورمونی دو محور یاد شده در طی گرسنگی وجود دارد، مطالعه حاضر با هدف بررسی تداخل عمل بین دو محور هیپوتالاموس - هیپوفیز - گناد (HPG) و محور هورمون رشد در سطوح هیپوتالاموسی - هیپوفیزی در طی گرسنگی انجام گردید.روش بررسی: در یک مطالعه تجربی 32 سر موش صحرایی نر بالغ به چهار گروه مساوی تقسیم شدند. گروههای تجربی به مدت چهار روز در شرایط گرسنگی قرار گرفتند و فقط از آب استفاده می کردند. در حالی که گروه کنترل از غذای استاندارد آزمایشگاهی و آب بطور نامحدود استفاده می کردند. به هر یک از گروههای کنترل و گرسنه هر روز یکبار 1.0 سی سی روغن ذرت به گروه گرسنه تیمار شده با تستوسترون هر روز یکبار 1 سی سی حاوی 1mg/kg وزن بدن تستوسترون و به گروه گرسنه تیمار شده با استرادیول هر روز یکبار 1 سی سی حاوی 1mg/kg وزن بدن استرادیول تزریق شد. در پایان روز چهارم میزان هورمونهای رشد (GH)، لوتینیزینگ (LH)، محرک فولیکول (FSH)، تستوسترون و استرادیول اندازه گیری و یافته ها با استفاده از آزمونهای ANOVA دانکن، توکی و آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: در طی گرسنگی سطوح پلاسمایی هورمون رشد 64% افزایش یافت در حالی که سطوح پلاسمایی FSH، LH و تستوسترون به ترتیب 33%، 31% و %41 کاهش نشان دادند (0.001>p). اگر چه در حیوانات گرسنه تیمار شده نیز افزایش سطوح پلاسمایی GH دیده شد، اما این افزایش بسیار کمتر از حیوانات تیمار نشده بود (0.001>p). همچنین تیمار با این هورمون ها سبب کاهش معنی داری در سطوح پلاسمایی FSH و LH شد (0.001>p).نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این پژوهش دو محور هیپوتالاموس - هیپوفیز - گناد و محور هورمون رشد در طی گرسنگی کوتاه مدت مکانیسم تنظیمی مشترک و مشابهی دارند.

دیابت ملیتوس یک بیماری متابولیک است که با اختلال در عملکرد غدد اندوکرین سبب بروز اختلالات باروری می شود. با توجه به نقش کروسین در تعدیل سیستم دفاع آنتی اکسیدانی، هدف از این مطالعه تعیین اثر کروسین بر هورمون های محور هیپوفیز-تخمدان در مدل موش های صحرایی دیابتی نوع یک انجام شد. در این مطالعه تجربی، 28 سر موش صحرایی ماده نژاد ویستار به 4 گروه مساوی تقسیم شدند. گروه های شاهد، شاهد دیابتی و دو گروه دیابتی تحت تیمار با کروسین (غلظت های 50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم). دیابت در گروه های شاهد دیابتی و دیابتی تحت تیمار، با یک بار تزریق داخل صفاقی آلوکسان القاء شد. چرخه استروس موش های صحرایی توسط هورمون های جنسی یکسان شد. کروسین به مدت 25 روز به صورت داخل صفاقی به گروه های دیابتی تحت تیمار تزریق شد. به حیوانات گروه های شاهد و شاهد دیابتی محلول سالین تزریق شد. در پایان دوره تیمار، غلطت سرمی LH، FSH، استروژن و پروژسترون توسط روش الایزا اندازه گیری شد. تحلیل آماری توسط آزمون های One-way ANOVA و تعقیبی Tukey انجام شد. در مقایسه با گروه شاهد دیابتی، تجویز وابسته به دوز کروسین با غلظت های 50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم غلظت سرمی هورمون های LH، FSH، استروژن و پروژسترون را به طور معنی داری افزایش داد (05/0>p). نتایج این آزمایش نشان داد کروسین با افزایش سطح سرمی هورمون های LH، FSH استروژن و پروژسترون احتمالا موجب بهبود اختلالات هورمونی در بیماران دیابتی می شود.

سابقه و هدف: دیابت، اثرات مخربی بر هورمون های محور هیپوفیز-آدرنال و هورمون های تیروئیدی دارد. با توجه به اثرات آنتی اکسیدانی گیاه زعفران؛ این پژوهش با هدف بررسی اثرات کروسین بر هورمون های محور هیپوفیز-آدرنال و هورمون های تیروئیدی در موش های صحرایی دیابتی انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی که در دانشگاه پیام نور انجام شد، 28 سر موش صحرایی نر به 4 گروه شاهد، شاهد دیابتی، دیابتی تحت تیمار با کروسین (50 و 100 میلی گرم بر میلی لیتر، 25 روز تزریق درون صفاقی) تقسیم شدند. گروه های دیابتی با یک بار تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین دیابتی شدند. در روز 25 آزمایش، موش ها بی هوش شدند و خون گیری از قلب انجام شد و هورمون های محور هیپوفیز-آدرنال مانند کورتیزول، آلدسترون، آدرنوکورتیکوتروپین و هورمون های تیروئیدی TSH)، T3، (T4 ارزیابی شدند. نتایج توسط آزمون های آماری Kruskal Wallis و LSD تحلیل گردید. نتایج: کروسین با غلظت های 50 و 100 میلی گرم بر میلی لیتر منجر به افزایش معنی دار در میزان هورمون های کورتیزول، آلدسترون و آدرنوکورتیکوتروپین نسبت به موش های دیابتی شد. در بررسی میزان هورمون های تیروئیدی TSH)، T3، (T4 مشخص شد که دیابت، سبب کاهش معنی داری در میزان این هورمون ها می گردد. تجویز کروسین با غلظت 50 و 100 میلی گرم بر میلی لیتر به طور معنی داری سطح هورمون های تیروئیدی مذکور را نسبت به گروه شاهد دیابتی افزایش داد (0/05>P). در مقایسه بین دو غلظت کروسین، گروه تیمارشده با غلظت 100 میلی گرم بر میلی لیتر، افزایش معنی داری را در شاخص های مورد بررسی نسبت به گروه تحت تیمار با غلظت 50 میلی گرم بر میلی لیتر کروسین نشان داد. همچنین کروسین سبب کاهش معنی داری در میزان قند خون موش های دیابتی شد. نتیجه گیری: کروسین می تواند موجب افزایش سطح هورمون های محور هیپوفیز-آدرنال و هورمون های تیروئیدی در موش های صحرایی نر دیابتی شود.

زمینه و هدف: دیابت ملیتوس یک بیماری متابولیک است که با اختلال در عملکرد غدد اندوکرین سبب بروز اختلالات باروری می شود. با توجه به خواص آنتی اکسیدانی و هیپوگلیسمیک کورکومین، هدف از این مطالعه تعیین اثر کورکومین بر سطح سرمی هورمون های LH، FSH، استروژن و پروژسترون در موش های صحرایی دیابتی می باشد.روش کار: در این مطالعه تجربی، 32 سر موش صحرایی ماده نژاد ویستار به 4 گروه مساوی تقسیم شدند. شاهد، دیابتی تیمار نشده و دیابتی تیمار شده با کورکومین (غلظت های 100 و 200 میلی گرم بر کیلوگرم). دیابت در گروه های دیابتی تیمار نشده و دیابتی تحت تیمار، با یک بار تزریق داخل صفاقی آلوکسان القاء شد. چرخه استروس موش های صحرایی توسط هورمون های جنسی یکسان شد. کورکومین به مدت 25 روز به صورت داخل صفاقی به گروه های دیابتی تحت تیمار تزریق شد. به حیوانات گروه های شاهد و دیابتی تیمار نشده DMSO تزریق شد. در پایان دوره تیمار، سطح سرمی هورمون های LH، FSH، استروژن و پروژسترون توسط روش الایزا اندازه گیری شد. تحلیل آماری توسط آزمون های One-way ANOVA و تعقیبی Tukey انجام شد.یافته ها: تجویز وابسته به دوز کورکومین با غلظت های 100 و 200 میلی گرم بر کیلوگرم در مقایسه با نمونه های دیابتی تیمار نشده سطح سرمی هورمون های LH، FSH، استروژن و پروژسترون را به طور معنی داری افزایش داد (p<0.05).نتیجه گیری: نتایج بیانگر اثر معنی دار و وابسته به دوز کورکومین بر سطح سرمی هورمون های LH، FSH، استروژن و پروژسترون در موش های دیابتی است. بنابراین مصرف کورکومین می تواند در بهبود اختلالات هورمونی در بیماران دیابتی موثر باشد.

زمینه و هدف: منیزیم در بسیاری از فرآیندهای متابولیک بدن نقش دارد. هورمون های تیروئیدی دارای اثر تحریکی مستقیم بر روی انتقال سلولی منیزیم می باشند .با توجه به نقش این عنصر بر فعالیت فیزیولوژیکی بافت ها و اهمیت تنظیم سطح هورمون های تیروئیدی در بدن، در پژوهش حاضر تاثیر سولفات منیزیم خوراکی بر سطح سرمی هورمون های TSH, T3, T4 مورد بررسی قرارگرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، از 40 سر موش صحرایی نر بالغ با وزن تقریبی 200-190 گرم استفاده شد. حیوانات به 5 گروه 8 تایی تقسیم شدند. گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکرد. گروه دریافت کننده حلال فقط آب مقطر دریافت کرد. گروه های تجربی 3 و 2 و 1 به ترتیب مقادیر 8 و 4، 2 مولار محلول سولفات منیزیم به صورت خوراکی به مدت 28 روز دریافت کردند. در پایان دوره آزمایش، به منظور سنجش های هورمونی، خونگیری از قلب انجام شد. میانگین سطح سرمی هورمون های TSH, T3, T4 با استفاده از آزمون های آماری مناسب مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و مقادیر P<0.05 معنادار تلقی گردید.یافته ها: سطح سرمی هورمون TSH در گروه های تجربی 3 و 2 و 1 به ترتیب 1.578±0.078 و 0.436±0.143 و 0.981±0.041 بود که نسبت به گروه کنترل (0.642±0.052) و گروه دریافت کننده حلال افزایش معناداری را نشان داد. سطح سرمی هورمون T3 و T4 نیز در گروه های تجربی 3 و 2 و 1 نسبت به گروه کنترل و گروه دریافت کننده حلال افزایش معناداری را نشان داد (P<0.05).نتیجه گیری: دریافت خوراکی سولفات منیزیم در طول 28 روز باعث افزایش سطح سرمی هورمون های محور هیپوفیز-تیروئید (TSH, T3, T4) گردید.

زمینه و هدف دیابت ملیتوس یک بیماری متابولیک است و سبب اختلال در سیستم تولید مثلی میشود. تحقیقات اخیر نشان داده استترکیبات اصلی زعفران مانند کروسین و سافرانال دارای اثرات فیزیولوژیک بسیاری در بخشهای مختلف بدن هستند.: با توجه به نقشکروسین در تعدیل سیستم دفاع آنتیاکسیدانی، هدف از این مطالعه تعیین اثر کروسین بر محور هورمونی هیپوفیز- بیضه در موشهایصحرایی دیابتی شده با آلوکسان میباشد.روش بررسی در این مطالعه تجربی تعداد 28 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به 4 گروه مساوی تقسیم شدند. گروههای شاهد، شاهددیابتی و دو گروه دیابتی تحت تیمار با کروسین. دیابت با یکبار تزریق داخل صفاقی 240 میلیگرم بر کیلوگرم آلوکسان القاء شد. کروسینبا غلظتهای 50 و 100 میلیگرم بر کیلوگرم ) 5 / 0 میلیلیتر( بهصورت داخل صفاقی و بهمدت 25 روز به دو گروه دیابتی تحت تیمار تزریقشد. به حیوانات گروههای شاهد و شاهد دیابتی بهمدت 25 روز محلول سالین ) 5 / 0 میلیلیتر( تزریق شد. در پایان دوره تیمار، سطح سرمیLH ، FSH ، استروژن، تستوسترون و دی هیدروتستوسترون توسط روش الایزا اندازهگیری شد. تحلیل آماری توسط آزمونهای One-way ANOVA و تعقیبی Tukey انجام شد. 05 / 0 > p معنیدار درنظر گرفته شد.یافته ها در مقایسه با گروه شاهد دیابتی، تجویز کروسین با غلظتهای 05 و 001 میلیگرم بر کیلوگرم بهصورت وابسته به دوز، سطحسرمی هورمونهای LH ، FSH ، استروژن، تستوسترون و دی هیدروتستوسترون را بهطور معنیداری افزایش داد ) 05 / 0 > p .)نتیجه گیری نتایج نشانمیدهد کروسین با افزایش فعالیتمحور هورمونی هیپوفیز- بیضه، سبب بهبود اختلالات هورمونی در موشهایصحرایی دیابتی شود.

مقدمه و هدف: داروی دی سولفیرام برای درمان مسمومیت های ناشی از مصرف الکل مورد استفاده قرار می گیرد. بر اساس نتایج بررسی های مختلف مقادیر بیش از حد این دارو می تواند بر عملکرد غدد درون ریز بدن اثر گذارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر دی سولفیرام بر فعالیت محور هیپوفیز-تیرویید در موش های صحرایی نر بالغ صورت گرفت.روش کار: در این مطالعه تجربی 50 سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار با وزن تقریبی 200 تا 220 گرم در گروه های تجربی، شاهد و کنترل مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه های تجربی داروی دی سولفیرام را با دوزهای 50، 100 و 200 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی به مدت 10 روز، گروه شاهد فقط 1 میلی لیتر سرم فیزیولوژیک را برای مدت 10 روز به صورت خوراکی دریافت داشتند و گروه کنترل تحت هیچ تیماری قرار نگرفتند. در پایان روز دهم از قلب موش ها خون گیری به عمل آمد و غلظت هورمون های T3،T4  و TSH توسط دستگاه گاماکانتر و کیت های تجاری اندازه گیری شد و نتایج با کمک روش آماری تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA) توسط نرم افزار SPSS-18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.نتایج: یافته ها نشان داد که داروی دی سولفیرام تاثیر معناداری بر میزان پلاسمایی هورمون T4 نداشته اما در هر سه دوز مصرفی باعث افزایش هورمون های T3 و TSH نسبت به گروه کنترل گردیده است.نتیجه نهایی: داروی دی سولفیرام بر میزان پلاسمایی هورمونT4  تاثیری نداشته اما باعث افزایش ترشح هورمون هایT3  و TSH گردیده است که احتمالا از طریق افزایش سروتونین و کاهش سوماتوستاتین و افزایش ورود یون های کلسیم به داخل سلول ها و افزایش فعالیت آنزیم های 5-دیدونیازها بوده است.

زمینه و هدف: رازک با نام علمی Humulus lupulus، دارای خواص استروژنی، آرام بخشی، خواب آور و ضدعفونی کنندگی است که در درمان برخی بیماری ها، از آن استفاده می نمایند. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر گل گیاه هومولوس (رازک) بر سطح هورمون های محور هیپوفیز - تیروئید در رت های نر بالغ انجام گرفت.روش تحقیق: این مطالعه تجربی، بر روی 45 سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار که به گروه های کنترل، کنترل منفی (دریافت کننده روزانه یک میلی لیتر آب مقطر) و 3 گروه تجربی که عصاره الکلی گل رازک را به میزان 50، 100 و 150mg/kg، به مدت 10 روز و به صورت گاواژ دریافت داشتند، انجام گرفت. در پایان روز دهم، از قلب موش ها خونگیری به عمل آمد و سطح سرمی هورمون های تیروتروپین (TSH)، تری یدوتیرونین (T3) و تیروکسین (T4)، به وسیله دستگاه گاماکانتر اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (ویرایش 18) و آزمون های آماریANOVA  و توکی، در سطح معنی داریP<0.05  تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: نتایج نشان داد که در گروه های تجربی دریافت کننده دوزهای 100 و 150 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن از عصاره الکلی گل رازک، میزان سرمی هورمون های T3, TSH و T4، کاهش معنی داری یافت (P<0.05).نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده در این مطالعه، عصاره الکلی گل رازک احتمالا با داشتن ترکیبات فلاونوئیدی و فیتواستروژنی، باعث کاهش هورمون های T3, TSH و T4 می شود.